Gewoon niet dichtklappen

Een speciale weddenschap – een speciale fietstocht

Karin Wasner – bekend auteur van diverse tijdschriften en media – vertelt hoe een weddenschap haar houding tegenover het fietsen heeft veranderd.

‘Van hier af aan is het bergafwaarts!” De woorden van mijn zus, die op mijn verjaardag met bubbels op mijn verval wilde toasten, klinken nog steeds in mijn oren. Twee flessen wijn en een verloren weddenschap later sta ik op het voormalige treinstation in Kernhof. Overmoedig kondigde ik aan dat ik het Traisental-fietspad, één van de mooiste fietsroutes van het Mostviertel, met mijn vouwfiets wilde trotseren.

111 fietskilometers van het Mariazell-pelgrimsoord tot aan de Donau wachten me op. Ik compenseer het gebrek aan fysieke conditie met een goede voorbereiding: ik speel vals en begin pas in Kernhof. Zo bespaar ik mijzelf de vermoeiende kilometers door de Walster-regio en de uitdagende afdaling van Gscheid. De oranje vouwfiets dateert van het jaar 1970. Eén versnelling, banden van 20″ en een terugtraprem. In de Radtramper-bus, die me van het station van St. Pölten naar Kernhof brengt, word ik uitgelachen. “Kijk, die fietst met een kinderfiets” roept een eerlijke kindermond zo hard dat zelfs de buschauffeur glimlacht.

Ik begin aan de voet van Gippel en Göller, zeer gemotiveerd en blij dat ik de bergen niet hoef te veroveren. Met een rode kop fiets ik door de smalle vallei. Dan verlangt mijn tedere achterwerk naar een pauze. Als ik een foto van mijn tenen in het water naar mijn zus probeer te sturen, laat ik mijn smartphone in het water vallen en vanaf dat moment sta ik er helemaal alleen voor. En dat maakt de rest van de dag nog mooier. Het doel is ‘Moti’s Strandbar’ en een gedurfde ‘Sex on the Beach’ op mijn succesvolle route. Mijn door de vele lichaamsbeweging vermoeide spieren kijken uit naar een bed en dat bed vind ik dankzij de zorg van Moti in Gasthof Ebner. “Vertel me eens, heb je geen echte fiets?” vraagt Kurt, een leraar uit Ottakring, die bij het ontbijt grappig wil zijn. Maar voor mijn eerste koffie kan ik niet zo goed met grapjes om. Na een zwakke glimlach en een sterke espresso is alleen nog maar mijn achterwerk beledigd en zwaai ik het weer terug in het zadel.

Ik trap moedig verder. 25 kilometer fiets ik langs oeverpaden en zijwegen naar St. Pölten en dan een beetje verder naar het meer van St. Pölten, de Viehofner Seen voor de langverwachte sprong in het water. Als beloning wacht er een luxe picknickmandje in de ‘Seedose’ op mij. Alleen de aangeboden waterfiets daarnaartoe wijs ik vriendelijk af. Ik heb voorlopig genoeg van al dat trappen. Op het station van St. Pölten stap ik trots op de trein en denk ik al na over het volgende avontuur. De Wienerwald-fietstocht waarover Kurt me had verteld. Op die tocht neem ik mijn zus mee. En een ‘echte fiets’. Dan kan ik ook eens eindelijk bergopwaarts gaan!

Auteur: Karin Wasner